hayattaki en büyük korku

bence tanrı ile kavga etmek.

sevdiklerimin acısını görmek

annemi kaybetmek.

abi şu başlığı (bkz: sözlük yazarlarının hayattaki en büyük korkusu) şeklinde açmak bu kadar zor olmamalı ya.

annemle babama birşey olursa çok üzülürüm allah onları başımızdan eksik etmesin.

vicdan azabı.

kaybedecek hiçbir şeyimin olmamasından korkuyorum

hani bi teyze vardı tvde çıkmıştı. kör ve yatalak kendi başına kalıyor. muhabir soruyor kimseniz yok mu? diye, teyze de diyor ki allah var. düşünsenize her şeyinizi kaybetmişsiniz anneniz babanız, gözleriniz, bacaklarınız. bir de evlatlarınız sizi yalnız bırakmış, ölmek için yaşıyorsunuz; en büyük korkum bu

aile mi kaybetmek kesinlikle onlar olmadan bi hayat düşünemiyorum bile

(bkz: ölüm) çok sevdiğim, taptığım bir insan ölse ne yaparım lan ben. aklımı kaybederim sanırım. allah düşmanıma yaşatmasın. bir de evlat acısı yaşayanları düşünsenize. eski kız arkadaşıma hep şunu derdim; "ben ölsem üzülür müsün? ne hissedersin?" doğru düzgün cevap vermezdi. aynı soruyu o bana sorsaydı cevabım şu olurdu; "deliririm." gerçi ayrılık da ölümün bir alt seviyesi.

portakal kokusu sinmiş bir odada mahsur kalmaktan çok korkuyorum gülmeyin

göt korkusu.. pardon göz diyecektim...

annemin ve babamın benden önce vefat etmesi. yengem vefat ettiğinde çocuklarının boyunları bükük kaldi, annesizlik ne demek ilimlerine kadar hissettim. allah kimseyi annesiz babasız bırakmasın .

yalnızlık.

kendi ölumumden degilde yakinlarimin sevdiklerimin ölumunden korkuyorum

ailemi kaybetmek

intihar ederken intihar ettiğim için pişman olmaktan korkuyorum..

benim hayattaki en büyük korkum annem. annemin kanser hastası olması bende paranoya yarattı sözlük. hele bir de bana bişey olursa kızıma iyi bakın dediğini duyduğum anda yer ayaklarımın altından kaydı. gece kalkıp nefesini kontrol ediyordum allahım ne olur yaşıyor olsun diye. sonuç kanseri yendik 💪 allah kimseye anne acısı yaşatmasın 🙏

sağlığımı ve en sevdilerimin sağlıklarını kaybetmeleri

ölmek o kadar korkutmuyo ama beni benden önce ailemden birinin ölmesi bundan korkuyorum işte

berberin kulağımı keseceği korkusu yıllardır geçmedi. o koltuğa gömülüp kasap izliyorum resmen. dayamaları bile ürkütmüyor

sevdiklerimden sonra ölmek.

gözümün önünde bir sevdiğimi kaybetmek

kör olmak veya tekerlekli sandalyeye mahkum yaşamak.allah kimsenin başına vermesin, başına gelen varsa da allah sabır versin

yanarak ölmek

(bkz: kör olmak) (bkz: felç olmak) ikisi arasında ayrım yapamadım. normalde, elhamdülillah, sağlıklı bir insanım. tansiyon düşmez, çıkmaz. hayatımda ilk defa avcılar'dan eminönü'ye giderken metrobüste düştü tansiyonum. önce sesler gitti, sonra görüntü.. gözüm kararır kararmaz kör oldum, yardım edin diye bağırmaya başladım zaten. metrobüsün içinde deli gibi bağıran bir kız düşünün, millet de korktu. neyse allah razı olsun indirdiler, su içirdiler. öğrenci evinde kalıyordum o zamanlar. ağlaya ağlaya geri döndüm eve. (bkz: bu da böyle bir anımdır)

korktuklarımın başıma gelmesi

yanlız kalmak.

sevdiklerimi kaybetmek

bombalı bi terör eylemi sonrasında ölmeyip sakat kalmak

kaybetme korkusu

"korkum en çok korktuğum şeyle korkutulmaktan."

aşık olamamak

annemi kaybetmek

iftira atılması kesinlikle

çocuklarımın odalarında yalnız başlarına ağlaması ve benim bunun hakkında hiçbir şey bilmeyecek olabilme ihtimalim

yanlış anlaşılmak aga

ailemi kaybetmek. atlatamam gibi geliyor allah kimseye yaşatmasın

yapacak birseylerimin olmamasıdır. ve şuan öyle bir durumdayım. hani şarkıda da geçer [3:34 bulutsuzluk özlemi - sözlerimi geri alamamyoutube uyg. - 4 yıl önce şarkı] "bir umuttur yaşatan insanı". i̇ste ben bir umut olunca pesini birakmiyorum. mücadele etmekten keyif alıyorum. bana mücadele etmek için o umut lazım.

ciddi anlamda anne olamamak

önceden olsa yalnız kalmak derdim de yalnızlık bile güzelmiş be.

tüm sevdiklerimin benden önce ölmesi.

sevdiklerimden birini kaybetmek depremde veya yanarak ölmek nefes almakta zorlandığım kilitli bi yerde kalmak

ailemi ya da ailemden birini kaybetmekten sonra,felç kalmak allah korusun

korkularımla başbaşa kalmak.

hayattaki en büyük korkum ansızın bir başkası için kendimi kaybedip. bulamamak.

kişinin ölüme en yakın olduğu zamandır.

anne babanın ölmesidir ama birinden duymuştum insan hep içten içe kendini hazırlar anne babasının yokluğuna ama kardeşinin ölümünü hiç düşünmez bu yüzdende kardes acısı başka olurmuş

kendimiz